|
In mijn werk zoek ik het balans tussen de sprekende stilte en het
betekenisvolle spreken.
In de Aziatische cultuur, heeft 'stilte' een belangrijke plaats in de communicatie tussen
mensen. Stilte en het begripvolle verstaan van
'stilte' wordt in hoge mate gerespecteerd
en is een belangrijk onderdeel
van de wijze waarop mensen met elkaar omgaan. Er wordt
alleen het
meest essentiële gefilterd en uitgesproken. De frasering en het tempo van
het gesprek wordt bepaald door de gedachtes, net als in de muziek.
Ook
nu zie ik de waarde van die stilte als essentieel voor mijn films en videoinstallaties.
In de huidige stedelijke cultuur in Europa fascineert mij de behoefte om
open te zijn
en om ervaringen te delen met elkaar. De schaduwkant is dat
je met een angst voor de
stilte wordt opgevoed. De stilte wordt alleen als
pijnlijk en gênant,
ja zelfs als dodelijk ervaren, niet als verrijking of
verdieping.
In mijn beelden spelen ook de wisselende machtsposities, overleving instinct en
communicatie tussen mensen een grote rol. Het is juist deze
"betekenisvolle ruimte"
die ik in mijn werk verder wil onderzoeken. Ik observeer graag, ook een niet- verbale activiteit.
Dat heb ik altijd al
gedaan, al sinds mijn jeugd merkte ik dat je veel meer over
de ware aard
en beweegredenen van mensen te weten komt, door ze (in stilte) te
observeren.
De camera is voor mij dus een 'observator', een waarnemer,
een detective die de niet-vertelde
verhalen vertelt en achterliggende
gronden van menselijk handelen onderzoekt
en te achterhalen wat tot
bepaalde keuzes heeft geleid.
In mijn beeldtaal gebruik ik het contrast tussen weidsheid en beperktheid,
tussen macro en micro en soms kan dit leiden tot de vaststelling dat er
sprake kan zijn van een paradox zoals van claustrofobie in een grote
ruimte. |